Io, che domani dovrò morire – Πηγαίνω να πεθάνω αύριο.

Senza retorica dedico il passo che segue ai politici italiani, ai burocrati, ai sindacalisti, ai preti, agli oligarchi tutti per rammentare loro che male hanno fatto e continuano a fare all’Italia per il loro gretto egoismo. Ho scelto un passo della letteratura greca non perché da noi manchino splendide figure di eroi sia tra gli antichi padri, sia tra quelli moderni come i “ragazzi della X” o di Bir el Gobi, ma per simbolicamente unire due popoli che oggi si trovano, ma molti ytalyoty non l’hanno ancora capito, in stato di cattività bancaria a causa, in Italia, di un governo insediato motu proprio dal presidente sig Napolitano che ha tradito la Patria, lo Stato, la nazione, il popolo, la Costituzione e  il proprio mandato spegnendo il barlume di democrazia di tipo greco che esisteva!

Πηγαίνω να πεθάνω αύριο.

Io, che domani dovrò morire

O Spartiatis, Leonida, (bronzo alle termopili- particolare)

Ο Άγνωστος Σπαρτιάτης.

Posted: 25 Apr 2012 02:44 AM PDT
Πηγαίνω να πεθάνω αύριο.

Πηγαίνω να πεθάνω αύριο και γράφω αυτά τα λόγια, κάτω από το φώς ενός πυρσού,

περιμένοντας το ξημέρωμα.

Συλλογίζομαι ότι η φαντασμαγορία των αστεριών

και η λάμψη τους είναι πολύ διαφορετική από το σκοτάδι που περιβάλλει τα πτώματα που βρίσκονται μπροστά μου.

Οι ίδιες λάμψεις που όμως είναι χρωματισμένες με την κόκκινη λάσπη που ποδοπατώ

και που η στυφή τους μυρωδιά με αηδιάζει τόσο όσο και η γνώση του ότι

αύριο θα είμαι ένας από αυτούς.

Εγώ ο Αγαθοκλής, Σπαρτιάτης στρατιώτης, φυλάω το πέρασμα των Θερμοπυλών.

Ξέρω ότι σήμερα είμαστε περικυκλωμένοι και ότι ο τόπος αυτός θα είναι ο τάφος μου

και ενώ το σκέπτομαι το στομάχι μου νοιώθει το κρύο,

σαν ήδη να έχει εισβάλει η ψύχρα του θανάτου στο σώμα μου.
Γι’ αυτό γράφω προσεκτικά και κάνοντας το τα χέρια μου σταματούν να τρέμουν

και οι φόβοι μου σβήνουν.
Όχι, δεν θα προσπαθήσω να φύγω μεσ’ στο σκοτάδι, αντίθετα γράφω

και τα λόγια μου αυτά θα μιλούν όταν θα είμαι νεκρός.
Θα σας εξηγήσουν γιατί δέχομαι το πεπρωμένο μου, έτσι ώστε να κάνουν κατανοητά τα κίνητρα εκείνων που περιμένουν το θάνατο εδώ.

Εμείς, οι Σπαρτιάτες του Λεωνίδα, φρουροί του βασιλιά, λένε ότι είμαστε οι μόνοι άνδρες

οι οποίοι είχαν επιλεγεί μεταξύ εκείνων που έχουν τη μεγαλύτερη περιφρόνηση

για τον πλούτο και την πολυτέλεια, και δεν αφεθήκαμε ποτέ να διαφθαρούμε  απ’ το χρυσό,

αλλά σας λέω ειλικρινά ότι όποιος ισχυρισθεί  κάτι τέτοιο ψεύδεται.

Στην Κόρινθο, για πρώτη φορά είδαμε χρυσό και ασήμι σε αφθονία

και σιγά – σιγά αρχίσαμε να ανυπομονούμε για τη λεία,

όμως πολύ γρήγορα αντικρίσαμε αδελφό να μαλώνει με τον αδερφό του για ένα ασημένιο κύπελλο,

 ή τους άνδρες που είχαν πολεμήσει μαζί, να μαλώνουν για μια σκλάβα με πράσινα μάτια.

Ο Λεωνίδας μας είδε κυριευμένους από την απληστία, και μας κάλεσε στην αγορά.

Εκεί, έριξε ότι του αναλογούσε στο έδαφος και είπε:

“εδώ είναι μερίδιο μου, αλληλοσκοτωθείτε για να το πάρετε»

Εμείς, οι τριακόσιοι άνδρες της φρουράς του, ντροπιασμένοι,

 ρίξαμε κάτω το πλούτο μας  με τον ίδιο τρόπο.

Από εκείνο το βράδυ βγήκαμε μέσα από το μαρμάρινο ανάκτορο

και κοιμόμαστε έξω από την πόλη κάτω από λινές σκηνές μας.
Όλοι οι άνδρες του στρατού της Σπάρτης μας επαίνεσαν και είπαν,

«αυτοί είναι οι μόνοι άνδρες που δεν είναι δυνατόν να δωροδοκηθούν.”

Όμως για να μοιραστούμε το χρυσό δεν μας ενδιέφερε πλέον,

επειδή είδαμε την τιμή της χλιδής που μας φάνηκε τόσο υψηλή

ώστε ούτε και ένας από τους τριακοσίους είχε το κουράγιο να παραμείνει στην πόλη.

Έτσι, όταν αναγνωρίσαμε τον Ξέρξη, πάνω στο λόφο,

 ντυμένο με μετάξι δεμένο με πολύτιμους λίθους, τον υποτιμήσαμε.

Βέβαια, το ίδιο βράδυ αυτός μας πρόσφερε ένα τεράστιο φορτίο χρυσού,

προκειμένου να φύγουμε από το πέρασμα και νοιώσαμε πάλι το σκουλήκι της απληστίας μέσα μας

και νομίζω ότι ο καθένας αισθάνθηκε την επιθυμία του πλούτου

ώστε να εγκαταλείψει τον αγωνιστικό χώρο προκειμένου να  ζήσει,

αλλά ο Λεωνίδας στήθηκε πάλι μπροστά μας.

Αυτός μας γνωρίζει και γι ‘αυτό δεν μίλησε για την τιμή, για τη δόξα ή για τη Πατρίδα,

γιατί ήξερε ότι αυτή τη φορά αυτοί οι ορισμοί θα ήταν κούφιες λέξεις στα αυτιά μας

μπροστά στην λέξη ζωή.

“Ίσως κάποιος θέλει να συνεχίζει να ζει στην Κόρινθο – είπε –

και όποιος θέλει  μπορεί να λάβει το μερίδιο του και να με αφήσει.

Σε όποιον θα το κάνει του προτείνω να φορτώσει πολύ χρυσό

προκειμένου να ξεχάσει τα πρόσωπα των φίλων που θα αφήσει πίσω του

και για του χρησιμεύσει ακόμα

προκειμένου να ξεχάσει το αίμα αυτών που θα πεθάνουν για την προδοσία του,

πέρα εκεί στο στενό πέρασμα. “

Αυτό δήλωσε, μετά κοίταζε σιωπηλός ενώ κανείς δεν κινήθηκε και κανένας από μας

δεν πέταξε τα όπλα και ότι για μια στιγμή, μόνο για μια στιγμή,

θα χαιρόταν να είναι εκεί μαζί με τον βασιλιά μας.

Αυτό συνέβη και όποιος λέει αλλιώς, αξίζει να πεθάνει!

Για εμάς, τους Σπαρτιάτες του Λεωνίδα, φρουρούς του βασιλιά,

λένε ότι είμαστε άνδρες μεγάλης αξίας, που δεν φοβούνται το θάνατο

και περιφρονούν τη λεπίδα των όπλων του εχθρού.

Εγώ, αλήθεια σας λέω, ότι όποιος το λέει αυτό ψεύδεται επειδή βλέποντας το στρατόπεδο του εχθρού, γεμάτο με όπλα, σφίγγει η καρδιά από φόβο στο κόψιμο της λεπίδας και στον πόνο από τις πληγές του, όμως περισσότερο από αυτόν τον πόνο

φοβόμαστε την περιφρόνηση από τον φίλο που αγωνίζεται στο πλευρό μας,

τη ντροπή της γυναίκας που περιμένει την επιστροφή μας

ή την απόρριψη από τον γέροντα που κάποτε πολέμησε για μας.

Για όλα αυτά, κυριαρχούμε πάνω στους φόβους

και ο αγώνας μας διακατέχεται από μια άγρια μανία που λάμπει στα μάτια μας,

αλλά αυτή η έκφραση δεν είναι το μίσος για τον εχθρό αλλά για τον φόβο,

που φαίνεται ότι πάντα περπατάει δίπλα μας και ότι ο καθένας μας μπορεί να είναι ο επόμενος .

Έτσι είναι και όποιος λέει αλλιώς, αξίζει να πεθάνει!

Για εμάς, τους Σπαρτιάτες του Λεωνίδα, φρουρούς του βασιλιά,

λένε ότι είμαστε άνδρες έντιμοι που αγωνίζονται

για την ελευθερία των Ελλήνων πολιτών, τη δικαιοσύνη και τους νόμους,

όμως την αλήθεια σας λέω, όποιος  το λέει ψεύδεται.

Αύριο τα ξημερώματα θα αδράξουμε τις ασπίδες μας και, αφού θα έχουμε στα χέρια τα δόρατα,

θα ακουστούν οι ύμνοι μας του πολέμου να αντηχούν στο κάθε μας βήμα

και θα επιτεθούμε ενάντια στις ορδές των βαρβάρων.

Εγώ θα προχωρώ, αγκώνα με αγκώνα, διατηρώντας τη θέση μου στη σφιχτή φάλαγγα

και θα αισθανθώ τη ζεστασιά από το φώς του ήλιου, τη μυρωδιά του σιδήρου, τον ιδρώτα των ανδρών, και θα ξέρω ότι όλα αυτά θα τα κάνω για τελευταία φορά.

Η λόγχη μου θα καλυφθεί με αίμα και θα σκοτώσει δέκα βαρβάρους, ή εκατό, ή χίλιους,

αλλά αυτό λίγο θα χρησιμεύσει, γιατί κοιλιά μου θα είναι διάτρητη από τις λόγχες του εχθρού

και θα πεθάνω.

Όμως δεν θα το κάνω για την ελευθερία των Ελλήνων, ούτε για τη δικαιοσύνη και το νόμο,

και ακόμη δεν θα πεθάνω ούτε για την Σπάρτη.

Θα πεθάνω για να μη με δώ σκλάβο,

σέρνοντας τις αλυσίδες της δουλείας στις ερήμους της Μ. Ανατολής.

Πεθαίνω για να εκδικηθώ τον Αγησίλαο, τον φίλο μου,

που είδα χθές το πτώμα του τρυπημένο από ένα βέλος αιγυπτιακό,

θα πεθάνω μαζί με τον Aγχίλοχο

που έχει καλύψει το πλευρό μου με την ασπίδα του σε δέκα μάχες,

και αύριο θα με καλύψει για τελευταία φορά,

θα πεθάνω για τον Λεωνίδα, ο οποίος μας οδηγεί στο θάνατο,

αλλά και που του είμαστε ευγνώμονες γιατί πρώτα μας έκανε άνδρες!

Αύριο, όταν θα πέσει η νύχτα,

 η φρουρά του βασιλιά Λεωνίδα θα καταλήξει  απλά ένας σωρός από νεκρούς,

στη συνέχεια μια χούφτα από οστά

και στη συνέχεια τίποτα.

Ίσως κάποτε, όταν θα ξεχαστεί το όνομα της Σπάρτης,

αλλά και όταν η τεράστια αυτοκρατορία του βασιλιά των βασιλιάδων θα πέσει στη λήθη,

κάποιος θα θυμάται τη θυσία μας

και θα δεί ότι με τον θάνατος μας γίναμε γενναίοι και πιστοί

και ακόμα όλα όσα δεν μπορέσαμε να γίνουμε στη ζωή

και στη συνέχεια να πεί:

“Οι Σπαρτιάτες της φρουράς του βασιλιά Λεωνίδα πέθαναν εδώ και πολύ καιρό,

αλλά η μνήμη τους είναι αθάνατη.”

Έτσι θα είναι και όποιος λέει αλλιώς, αξίζει να πεθάνει!

  Ένας από τους τριακοσίους.

(Μετάφραση από Ιταλικά

Από κείμενο του Dr. Carlo Boccadifuoco)

Σιμωνίδης: “Ω ΞΕΙΝ ΑΓΓΕΛΕΙΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΟΙΣ, ΟΤΙ ΤΗΔΕ ΚΕΙΜΕΘΑ ΤΟΙΣ ΚΕΙΝΩΝ ΡΗΜΑΣΙ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΙ”.

greek

Io, che domani dovrò morire, scrivo queste parole alla luce di una torcia aspettando che faccia giorno.

Contemplo lo splendore delle stelle e il loro scintillio che è molto diverso dall’oscurità che avvolge i cadaveri che si stendono davanti a me, gli stessi che tingono di rosso la melma che calpesto e il cui olezzo acre mi ripugna tanto quanto il sapere che domani sarò uno tra loro.

Io, Agatocle, soldato Spartano, faccio la guardia al passo delle Termopili.

So che oggi ci hanno circondato e che questo posto sarà la mia tomba, e al pensarlo il mio stomaco si contrae di freddo come se il gelo della morte volesse già invadere il mio corpo.

Per questo scrivo con attenzione, e facendolo le mie mani cessano di tremare e sento che i miei timori sfumano.

No, non tenterò di fuggire complice l’oscurità, piuttosto scrivo e queste parole parleranno per me quando sarò morto.

Esse spiegheranno perché accetto il mio destino; sì, saranno esse che daranno conto dei motivi di quelli che qui aspettano la morte.

Di noi, gli Spartani della guardia del re Leonida, si dice che siamo uomini giusti, che fummo scelti tra quelli che maggiormente disprezzavano le ricchezze e il lusso e che non ci siamo mai lasciati corrompere dall’oro, ma in verità vi dico che chi afferma questo mente.

A Corinto vedemmo per la prima volta oro e argento in abbondanza e ci scagliammo su di essi ansiosi di bottino, ma ben presto vedemmo il fratello combattere col fratello per una coppa d’argento, o uomini, che avevano lottato fianco a fianco, disputare per una schiava dagli occhi verdi.

Leonida ci vide posseduti dalla cupidigia, e ci convocò nell’agorà.

Là, scagliato al suolo quello che gli era toccato proferì: “Ecco la mia parte, uccidetevi per essa!”

Perciò noi, i trecento uomini della sua guardia ci vergognammo e ci sbarazzammo delle nostre ricchezze allo stesso modo.

Da quella notte abbandonammo i palazzi di marmo e dormimmo fuori dalla città, sotto le nostre tende di lino.

Tutti gli uomini dell’esercito di Sparta ci elogiarono e dissero: “Questi sono uomini giusti che non si lasciano corrompere”.

Ma quelli stessi così parlando si divisero il nostro oro, però non ci importò perché avevamo visto il prezzo dell’opulenza e ci sembrò tanto alto che nemmeno uno dei trecento ebbe il coraggio di rimanere in città.

Per questo, quando sulla collina riconoscemmo Serse vestito di seta legata con pietre preziose lo disprezzammo.

Quella stessa sera il re ci offrì un carro carico d’oro affinché lasciassimo libero il passaggio; fu allora che dentro di noi di nuovo sentimmo il tarlo della cupidigia e crebbe il desiderio d’accettare quelle ricchezze e volere abbandonare il passo per vivere, ma Leonida si mise di fronte a noi.

Lui ci conosce, per questo non parlò di onore, di gloria e Patria perché sapeva che in quest’occasione quei termini sarebbero stati vuoti alle nostre orecchie di fronte alla parola vita.

“Forse qualcuno vuole ancora vivere a Corinto – disse – chi vuole può prendere la sua parte e abbandonarmi. A chi lo farà raccomando di caricare molto oro per dimenticare il volto degli amici che lascia dietro, e glie ne servirà ancora di più per dimenticare il sangue di quelli che moriranno per il suo tradimento al di là del passo.”

Questo disse, e poi guardò in silenzio ma nessuno si mosse e nessuno di noi gettò le armi così che per un istante, solo per un istante, ci rallegrammo di essere lì insieme al nostro re.

Questo avvenne, e chi afferma il contrario merita la morte!

Di noi, gli Spartani della guardia del re Leonida, si dice che siamo uomini di gran valore, che non temiamo la morte e disprezziamo la lama delle armi dei nemici.

Io, in verità vi dico, che chi dice questo mente, perché al vedere lo schieramento del nemico, irto di armi, ci si stringe il cuore e temiamo il filo della lama e il dolore delle ferite, ma molto più di questo dolore temiamo il disprezzo dell’amico che combatte al nostro fianco, la vergogna della donna che attende il nostro ritorno o il ripudio del vecchio che un tempo lottò per noi.

Per tutto questo dominiamo i nostri timori e lottiamo posseduti da una furia selvaggia che brilla nei nostri occhi, ma questo sguardo non è odio per il nemico, è spavento nel sapere che le Parche camminano sempre al nostro fianco e che chiunque, per loro, può essere il prossimo.

Così è, e chi afferma il contrario merita la morte!

Di noi, gli Spartani della guardia del re Leonida, si dice che siamo uomini leali e lottiamo per la libertà dei cittadini Greci, per la giustizia e la Legge, ma in verità io vi dico che chi dice questo mente.

Domani all’alba imbracceremo i nostri scudi e, dopo avere impugnato le lance si sentiranno i nostri peana di guerra e morte risuonare nel passo mentre caricheremo contro le orde dei barbari.

Io avanzerò, gomito a gomito, occupando il  mio posto nella falange serrata e sentirò il calore e la luce del sole, l’odore del ferro, il sudore degli uomini, sapendo che tutto questo lo farò per l’ultima volta.

La mia lancia si coprirà di sangue e ucciderò dieci barbari, o cento, o mille, ma servirà a poco perché il mio ventre sarà trafitto dalle lance del nemico e morirò, ma non lo farò per la libertà dei Greci, né per la giustizia e la Legge, e nemmeno morirò per Sparta.

Morirò per non vedermi schiavo, trascinando la catena della servitù per i deserti della Media; morirò per vendicare Agesilao, mio amico, che vidi ieri cadere trafitto da una freccia egizia; morirò assieme ad Anchiloco che mi ha coperto il fianco con il suo scudo in dieci battaglie e domani me lo coprirà per l’ultima volta; morirò per Leonida che ci conduce alla morte, ma cui siamo grati perché prima fece di noi degli uomini!

Domani, quando la notte scenderà, della guardia del re Leonida resteranno solo un gruppo di corpi senza vita, e poi un pugno di ossa, e poi più nulla.

Forse, allora, quando si sarà dimenticato il nome di Sparta ed anche il vasto impero del re dei re avrà ceduto all’oblio, qualcuno ricorderà il nostro sacrificio e vedrà che per la nostra morte fummo giusti, coraggiosi, leali e tutto quello che non riuscimmo a essere in vita, e allora esclamerà: “Gli Spartani della guardia del re Leonida morirono tanto tempo fa, ma il loro ricordo rimane immortale”.

Così sarà, e chi dice il contrario merita la morte!

Uno dei trecento.

Simonide scrisse un unico Epigramma riportato nel “Passo delle Termopili”:

“Ω ΞΕΙΝ ΑΓΓΕΛΕΙΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΟΙΣ, ΟΤΙ ΤΗΔΕ ΚΕΙΜΕΘΑ ΤΟΙΣ ΚΕΙΝΩΝ ΡΗΜΑΣΙ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΙ”.

STRANIERO ANNUNZIA AI LACEDEMONI CHE NOI STIAMO QUI ESEGUENDO I LORO ORDINI.

kiriosomega